(Ik en) Muziek (1)

Muziek is een dankbaar thema.
Bijna iedereen heeft wel speciale herinneringen aan bepaalde medlodieën.

Ik ben midden jaren vijftig geboren.
Ik was in utero toen de klanken van “Rock around the clock” van Bill Haley en zijn Comets de wereld veroverden. Niemand wist het toen nog, maar dit zou later als het begin van de popmuziek beschouwd worden. Ik ben dus ongeveer zo oud als de popmuziek.
Bill Haley en zijn Comets waren een voor die tijd raar groepje. Ze sprongen wat vreemd in het rond in hun colbertjes en de bas was nog zo’n groot ding, waar een mannetje in kon klimmen.
Aan Bill Haley heb ik weinig herinneringen. Althans uit de jaren ’50. Later heeft “Rock around the clock” nog een paar keer de hitparades beklommen.
Niets van voor “the day the music died” heb ik meegekregen.
In Europa kwam so wie so weinig door van wat er aan de andere kant van de plas in de toen nog onbelangrijk geachte jeugdcultuur gebeurde.
Wij waren bovendien Europa en hadden onze eigen Cultuur. Die is gelukkig ook voornamelijk langs me heen gegaan. Cliff Richard, Paul Anka, dat soort dingen.
Popmuziek hoorde je nergens via de officiële kanalen.
Radio Caroline, Radio Veronica, de piratenzenders. Die waren moeilijk te ontvangen: amplitudemodulatie met ontstellend veel ruis. En Radio Luxemburg een uurtje per dag. Stiekem met de radio heel zacht.

Maar de wereld was aan het veranderen. Daarover een andere keer meer.