Mijn vader heeft een bewogen leven achter de rug.
Zijn jeugd was nog redelijk onbezorgd.
Broertjes, zusjes, een zorgzame moeder waar hij veel van hield en er was altijd wel wat te eten.
In 1936 overleed zijn moeder.
Zijn vader kon niet meer voor de kinderen zorgen.
Die werden in weeshuizen in België geplaatst.
Een nachtmerrie voor mijn vader, die aan zijn vrijheid gehecht was.
Na het weeshuis en na de oorlog ging hij op avontuur.
Op de brommer naar Rusland, een hele onderneming!
Later in Suriname een bananenplantage.
Ook nog even tabak verbouwd.
Weer terug in Nederland een bouw/bouwherstelbedrijf.
Altijd bezig, altijd plannen.
In het grote huis waar hij nu woont, kan hij laten zien aan welke stukken hij nog heeft gewerkt.
De goed onderhouden tuin.
Het schilderijtje aan de muur.
Televisie kijkt hij niet meer.
Tennis? Steeds weer hetzelfde.
Tour de France? Al zo vaak gezien.
Alleen maar herhalingen.
Hij mijmert liever over het verleden.
Heel zeker weet hij het niet meer van die bromfietstocht naar Rusland.
Hij ging dacht hij per vliegtuig weer terug.
Die bananenplantage, daar is hij het meeste ook van vergeten.
DHr. M. weet er ook niet veel meer van
Die was op mijn vader's bed gaan liggen, en heeft nu verkeerde kleren aan.
De buurvrouw naast mijn vader aan de gemeenschappelijke tafel weet het ook niet meer.
Die praat honderduit over wat het vogeltje in de heg tegen haar heeft gezegd.
Soms is mijn vader een beetje helderder.
"Geef mij maar een pilletje", zegt hij dan.
donderdag 7 juli 2011
zondag 9 januari 2011
Verlatingsangst
Mijn vader Wim heeft veel meegemaakt in zijn lange leven.
Hij is geboren op de langste dag van 1923.
Ergens op het platteland van Zeeland.
Zijn vader, mijn grootvader, was overtuigd katholiek.
En dat waren de meeste van de potentiële klanten niet.
Dat maakte het moeilijk om dingen te verkopen.
Maar ach, er was altijd wel wat te eten, al was het maar brood met bruine suiker.
En in een groot katholiek gezin was het altijd wel gezellig.
Een redelijk onbezorgde jeugd dus.
Het leven ging zijn gangetje.
Totdat mijn vader's moeder ziek werd.
Zes weken mocht ze in het ziekenhuis blijven.
Daarna moest ze eruit.
Zo ging dat toen.
De kerk wilde niet helpen.
Ze stierf.
Mijn grootvader die zielsveel van haar had gehouden bleef alleen met vijf kinderen.
Hij wendde zich verbitterd van de kerk af en DUS werden hem zijn kinderen afgenomen.
De kinderen werden weggestopt in weeshuizen in België,
zo ver mogelijk van de "ontaarde" vader.
Mijn vader heeft het verlies van zijn moeder nooit kunnen verwerken.
Ver na zijn zeventigste heeft hij geprobeerd er over te praten.
Het lukte hem niet.
De herinneringen werden hem te machtig.
Ook het weeshuis was geen lolletje.
Slecht eten. Nare discipline.
Zijn broer heeft tot zijn dood tweemaal per jaar bevrijdingsdag gevierd.
5 Mei en de dag waarop ze uit het gesticht mochten.
Mijn vader heeft aan deze gebeurtenissen een verschrikkelijke verlatingsangst overgehouden.
Na het weeshuis kwam al snel de oorlog.
Mijn vader heeft niet gevochten, maar hij heeft wel verschrikkelijke dingen gehoord en gezien.
Ook over die tijd kon hij moeilijk praten.
Het is hem wel gelukt om er een boekje o0ver te maken.
Voor zijn kinderen, kleinkinderen en zijn achterkleinkinderen.
Knap werk voor een bejaarde.
Vijf jaar na de oorlog kwam hij op een voormalig onderduikadres een meisje, Tiny, tegen waar hij verliefd op werd.
Hij hield van haar en ging er helemaal voor.
Altijd zou hij er voor haar zijn.
Ik denk dat hij er altijd bang voor was om haar vroegtijdig kwijt te raken.
Één keer heeft hij mij dat ook gezegd. dat was toen ze 50 werd: Hij had niet gedacht dat ze dat zou halen. Ondanks dat mijn moeder 10 jaar jonger is dan hij, was die gedachte niet vreemd. Mijn moeder's vader overleed jong en ook mijn moeder's broer was voor zijn vijftigste al dood.
Samen bouwden Wim en Tiny een leven op en zo veel mogelijk zorgde hij voor haar.
En samen zorgden ze voor de 6 kinderen.
Op latere leeftijd deed hij bijna alles voor haar.
Te veel zelfs: Mijn moeder kreeg te weinig beweging.
Toen mijn vader's Alzheimer te erg werd moesten mijn ouders de facto scheiden.
Mijn moeder woont nu in een bejaardenflat met verzorging.
Mijn vader woont in een tehuis voor Alzheimerpatiënten.
De zeldzame keren dat het tot mijn vader doordringt dat hij niet meer bij Tiny is kun je aan hem zien dat dat voor hem iets verschrikkelijks is.
Hij is geboren op de langste dag van 1923.
Ergens op het platteland van Zeeland.
Zijn vader, mijn grootvader, was overtuigd katholiek.
En dat waren de meeste van de potentiële klanten niet.
Dat maakte het moeilijk om dingen te verkopen.
Maar ach, er was altijd wel wat te eten, al was het maar brood met bruine suiker.
En in een groot katholiek gezin was het altijd wel gezellig.
Een redelijk onbezorgde jeugd dus.
Het leven ging zijn gangetje.
Totdat mijn vader's moeder ziek werd.
Zes weken mocht ze in het ziekenhuis blijven.
Daarna moest ze eruit.
Zo ging dat toen.
De kerk wilde niet helpen.
Ze stierf.
Mijn grootvader die zielsveel van haar had gehouden bleef alleen met vijf kinderen.
Hij wendde zich verbitterd van de kerk af en DUS werden hem zijn kinderen afgenomen.
De kinderen werden weggestopt in weeshuizen in België,
zo ver mogelijk van de "ontaarde" vader.
Mijn vader heeft het verlies van zijn moeder nooit kunnen verwerken.
Ver na zijn zeventigste heeft hij geprobeerd er over te praten.
Het lukte hem niet.
De herinneringen werden hem te machtig.
Ook het weeshuis was geen lolletje.
Slecht eten. Nare discipline.
Zijn broer heeft tot zijn dood tweemaal per jaar bevrijdingsdag gevierd.
5 Mei en de dag waarop ze uit het gesticht mochten.
Mijn vader heeft aan deze gebeurtenissen een verschrikkelijke verlatingsangst overgehouden.
Na het weeshuis kwam al snel de oorlog.
Mijn vader heeft niet gevochten, maar hij heeft wel verschrikkelijke dingen gehoord en gezien.
Ook over die tijd kon hij moeilijk praten.
Het is hem wel gelukt om er een boekje o0ver te maken.
Voor zijn kinderen, kleinkinderen en zijn achterkleinkinderen.
Knap werk voor een bejaarde.
Vijf jaar na de oorlog kwam hij op een voormalig onderduikadres een meisje, Tiny, tegen waar hij verliefd op werd.
Hij hield van haar en ging er helemaal voor.
Altijd zou hij er voor haar zijn.
Ik denk dat hij er altijd bang voor was om haar vroegtijdig kwijt te raken.
Één keer heeft hij mij dat ook gezegd. dat was toen ze 50 werd: Hij had niet gedacht dat ze dat zou halen. Ondanks dat mijn moeder 10 jaar jonger is dan hij, was die gedachte niet vreemd. Mijn moeder's vader overleed jong en ook mijn moeder's broer was voor zijn vijftigste al dood.
Samen bouwden Wim en Tiny een leven op en zo veel mogelijk zorgde hij voor haar.
En samen zorgden ze voor de 6 kinderen.
Op latere leeftijd deed hij bijna alles voor haar.
Te veel zelfs: Mijn moeder kreeg te weinig beweging.
Toen mijn vader's Alzheimer te erg werd moesten mijn ouders de facto scheiden.
Mijn moeder woont nu in een bejaardenflat met verzorging.
Mijn vader woont in een tehuis voor Alzheimerpatiënten.
De zeldzame keren dat het tot mijn vader doordringt dat hij niet meer bij Tiny is kun je aan hem zien dat dat voor hem iets verschrikkelijks is.
woensdag 29 december 2010
Film (1)
Ga nooit met mij een film kijken.
Bijna alle films vind ik slecht.
Ik kan me niet in een film inleven.
Ik zie en hoor het onechte van het acteerwerk.
Ik zie de technische effecten die niet kunnen.
Ik kan me er gewoon niet voor afsluiten. Vliegtuigsporen in de middeleeuwen. Een merkje op een Romeinse appel. Romeinen die Italiaans, Frans, Engels of hoogdravend-Latijn-met-Engels-accent spreken.
Ik kan me niet afsluiten voor de dei ex machina en ik kan mij niet afsluiten voor het extreem bizarre van verhaallijnen. Eigenlijk is dat raar. De werkelijkheid is soms absurder dan je kon bedenken. Wie 20 jaar geleden had gezegd dat er in België een man met een bloedmooie vriendin woonde, die van plan was kleine meisjes te snaaien, A-kwaliteit voor de verkoop en de restanten voor persoonlijk gebruik, had ik niet geloofd. Dat de Franse regering een schip van Greenpeace naar de kelder gejaagd heeft, zonder duidelijke aanleiding (een Nederlandse dode.) is toch ook nauwelijks voor te stellen? Dat de US Iraq binnenviel terwijl zo ongeveer de hele wereld tegen was? Dat de vorige president van dat land zijn dag begon met een uurtje bijbellezen?
Films die kleine kansjes bij mij maken zijn:
1) Films met humor (Life of Brian, Everything you always wanted to know about sex but were afraid to ask.)
2) Films met surrealisme (Brazil. Underworld.)
3) Goed geacteerde films die niet voorspelbaar zijn (Bourne. Lord of the Rings.).
Het staat allemaal al in mijn profiel. Zie dus aldaar.
Een film die ik speciaal wil noemen: "Sex, Lies and Video Tapes"
Van deze film heb ik wakker gelegen. Ik heb gedurende een korte periode van mij leven giga veel sex gehad. Met alle ups ervan (Liefde, warmte, genegenheid, houden van en alles wat je maar aan goeds kunt bedenken.), maar ook de nare kanten (Ooit wel eens een open blaar op je lul gehad? Klinkt misschien leuk, maar het doet gewoon pijn. Ooit wel eens bloot de sneeuw in gerend omdat je geen aanraking meer kon verdragen? Ooit twee relaties kwijtgeraakt in minder dan drie maanden? Daar zijn geen psychs voor.). Heel veel uit "Sex, Lies and Video Tapes" "herken" ik. Vandaar.
Wordt vervolgd.
Bijna alle films vind ik slecht.
Ik kan me niet in een film inleven.
Ik zie en hoor het onechte van het acteerwerk.
Ik zie de technische effecten die niet kunnen.
Ik kan me er gewoon niet voor afsluiten. Vliegtuigsporen in de middeleeuwen. Een merkje op een Romeinse appel. Romeinen die Italiaans, Frans, Engels of hoogdravend-Latijn-met-Engels-accent spreken.
Ik kan me niet afsluiten voor de dei ex machina en ik kan mij niet afsluiten voor het extreem bizarre van verhaallijnen. Eigenlijk is dat raar. De werkelijkheid is soms absurder dan je kon bedenken. Wie 20 jaar geleden had gezegd dat er in België een man met een bloedmooie vriendin woonde, die van plan was kleine meisjes te snaaien, A-kwaliteit voor de verkoop en de restanten voor persoonlijk gebruik, had ik niet geloofd. Dat de Franse regering een schip van Greenpeace naar de kelder gejaagd heeft, zonder duidelijke aanleiding (een Nederlandse dode.) is toch ook nauwelijks voor te stellen? Dat de US Iraq binnenviel terwijl zo ongeveer de hele wereld tegen was? Dat de vorige president van dat land zijn dag begon met een uurtje bijbellezen?
Films die kleine kansjes bij mij maken zijn:
1) Films met humor (Life of Brian, Everything you always wanted to know about sex but were afraid to ask.)
2) Films met surrealisme (Brazil. Underworld.)
3) Goed geacteerde films die niet voorspelbaar zijn (Bourne. Lord of the Rings.).
Het staat allemaal al in mijn profiel. Zie dus aldaar.
Een film die ik speciaal wil noemen: "Sex, Lies and Video Tapes"
Van deze film heb ik wakker gelegen. Ik heb gedurende een korte periode van mij leven giga veel sex gehad. Met alle ups ervan (Liefde, warmte, genegenheid, houden van en alles wat je maar aan goeds kunt bedenken.), maar ook de nare kanten (Ooit wel eens een open blaar op je lul gehad? Klinkt misschien leuk, maar het doet gewoon pijn. Ooit wel eens bloot de sneeuw in gerend omdat je geen aanraking meer kon verdragen? Ooit twee relaties kwijtgeraakt in minder dan drie maanden? Daar zijn geen psychs voor.). Heel veel uit "Sex, Lies and Video Tapes" "herken" ik. Vandaar.
Wordt vervolgd.
maandag 24 mei 2010
Mistige Magie en Mystiek (2)
Persoonlijk ben ik nogal sceptisch tegenover alles wat "bovennatuurlijk" lijkt. Bedenk echter dat "sceptisch" niet betekent dat alles wat vreemd lijkt meteen maar afgekeurd moet worden als zijnde onzinnig.
Enkele voorbeelden van alledaagse onzin:
1) Acupunctuur.
Dat werd zo rond 1970 in Europa ontvangen als iets totaal onzinnigs.
Acupunctuur wordt (ook in China) niet veel meer gebruikt, maar er blijkt wel degelijk iets meetbaars te zijn op acupunctuurpunten.
2) Placebo-effect.
Dit wordt juist niet als iets onzinnigs beschouwd.
Telkens weer lijken mensen zich beter te voelen na behandeling met een nepmedicijn. Niet allemaal maar het gaat toch echt om vele procenten.
We accepteren dit verschijnsel, want het is meetbaar.
Er zijn vage verhalen als "patiënt krijgt aandacht, DUS hij voelt zich beter".
Je kunt dit ook omdraaien. Als het zo was, dat patienten met een placebo juist achteruit zouden gaan (ten opzichte van een controlegroep die helemaal niets krijgt), dan zou een redenering kunnen volgen als "patiënt denkt een medicijn te krijgen, DUS hij verzet zich niet meer tegen zijn ziekte".
Er is geen goede verklaring voor het placebo-effect.
3) Piraten.
Deze is erg leuk en niet serieus. De aanhangers van de FSM-kerk kunnen statisisch aantonen dat er een duidelijk verband is tussen opwarming van de aarde en de afname van het aantal piraten.
Piratenkleren (sabeltje, Jolly Roger en zo) zijn daarom dringend aan te raden.
May you be touched by His Noodly Appendages...
(FSM = Flying Spaghetti Monster)
Beweert iemand iets vreemds, dan mag hij het proberen te bewijzen. En hoe vreemder de bewering, hoe harder het bewijs moet zijn en hoe beter gecontroleerd de proef.
Beweert iemand dat hij weet hoe de tekening op een papiertje in een enveloppe eruitziet, als hij maar voldoende tijd krijgt om zich in afzondering erop te concentreren, dan moet je zo iemand niet een enveloppe meegeven die met een nietje is "afgesloten" (Dit schijnt echt gebeurd te zijn in een "wetenschappelijke" omgeving.).
Het onder "Mistige Magie en Mystiek (1)" vermelde voorval lijkt nog enigszins meetbaar.
Het nu volgende is dat niet.
Doe ermee wat je wil.
Voor mij is het niet een bewijs voor mogelijke bovennatuurlijke zaken.
Een kwart eeuw geleden, 1985, trokken Manus en ik door Europa. Wij logeerden ook een nachtje bij kennissen van Manus in München. Deze mensen hadden waren geïnteresseerd in het bovennatuurlijke.
De aardige Duitsers, Albrecht Klaus en Eva Voigt (als ik mij de namen goed herinner) wilden graag een experiment. Ze hadden een ring die volgens hun bijzondere eigenschappen had. En ik moest zeggen wat voor ring het was.
OK.
Ik vroeg, om niet geleid te worden door onbewuste aanwijzingen, een afgesloten ruimte om mij te kunnen concentreren.
Manus en zij zouden in de tussentijd opschrijven wat ik zou moeten zien.
Mijn herinnering, die, hoop ik, zo ongeveer klopt: Ik kreeg een ring mee met twee stenen. De ene steen was langwerpig, gezet dwars op de ring. De kleur was lichtblauw. De andere was kleiner en ronder en enigszins schuin onder de andere gezet. De kleur van deze steen was aan de bovenkant dezelfde als die van de andere; meer naar onderen was hij grijzer. De ring zelf herinner ik mij niet.
Ik heb in een geluidsdichte kamer heel heel lang naar de ring gestaard, zonder dat er iets gebeurde. Ik zag gewoon een ring met twee stenen.
Concentratie.
Tijd en ruimte vervaagden.
En toen gebeurde het.
De ring "ging open".
Ik zag verdriet. Het verdriet van iemand die bedrogen was door degene die ooit zijn beste vriend was. Het verdriet van onbegrepen verlaten zijn.
De ring ging weer dicht.
Ik heb gewacht.
Nog een keer opende de ring zich.
Ik zag, heel even, een uiterst wrange lach.
Daarna ging de ring weer dicht. Na nog weer geruime tijd nam ik aan dat de ring besloten had dat ik genoeg gezien had.
Ik was meer dan een uur bezig geweest en was doodop.
Het verhaal van de ring:
De ring kwam uit Amerika. Hij was van een oude Indiaan geweest. De ring was zijn talisman. De Indiaan was aan de drank geraakt. Hij had zijn kostbaarste bezit verpand en was nooit meer teruggekomen.
Naschrift:
De ring heeft een bijzondere reputatie. Hij brengt geluk.
Indertijd, en nog heel lang daarna, vond ik mezelf niet de juiste persoon om gezelschap van deze ring te zijn. Daar was ik te slordig voor. Bovendien was mijn leven in die zomer van 1985 geweldig.
Nu, zomer 2010, nu het einde van mijn leven langzamerhand in zicht komt, en ik al mijn stoffelijke eigendommen van mij losmaak, is misschien de tijd gekomen.
Als de ring mij vindt, ga ook ik geloven in bovennatuurlijke zaken.
---
Enkele voorbeelden van alledaagse onzin:
1) Acupunctuur.
Dat werd zo rond 1970 in Europa ontvangen als iets totaal onzinnigs.
Acupunctuur wordt (ook in China) niet veel meer gebruikt, maar er blijkt wel degelijk iets meetbaars te zijn op acupunctuurpunten.
2) Placebo-effect.
Dit wordt juist niet als iets onzinnigs beschouwd.
Telkens weer lijken mensen zich beter te voelen na behandeling met een nepmedicijn. Niet allemaal maar het gaat toch echt om vele procenten.
We accepteren dit verschijnsel, want het is meetbaar.
Er zijn vage verhalen als "patiënt krijgt aandacht, DUS hij voelt zich beter".
Je kunt dit ook omdraaien. Als het zo was, dat patienten met een placebo juist achteruit zouden gaan (ten opzichte van een controlegroep die helemaal niets krijgt), dan zou een redenering kunnen volgen als "patiënt denkt een medicijn te krijgen, DUS hij verzet zich niet meer tegen zijn ziekte".
Er is geen goede verklaring voor het placebo-effect.
3) Piraten.
Deze is erg leuk en niet serieus. De aanhangers van de FSM-kerk kunnen statisisch aantonen dat er een duidelijk verband is tussen opwarming van de aarde en de afname van het aantal piraten.
Piratenkleren (sabeltje, Jolly Roger en zo) zijn daarom dringend aan te raden.
May you be touched by His Noodly Appendages...
(FSM = Flying Spaghetti Monster)
Beweert iemand iets vreemds, dan mag hij het proberen te bewijzen. En hoe vreemder de bewering, hoe harder het bewijs moet zijn en hoe beter gecontroleerd de proef.
Beweert iemand dat hij weet hoe de tekening op een papiertje in een enveloppe eruitziet, als hij maar voldoende tijd krijgt om zich in afzondering erop te concentreren, dan moet je zo iemand niet een enveloppe meegeven die met een nietje is "afgesloten" (Dit schijnt echt gebeurd te zijn in een "wetenschappelijke" omgeving.).
Het onder "Mistige Magie en Mystiek (1)" vermelde voorval lijkt nog enigszins meetbaar.
Het nu volgende is dat niet.
Doe ermee wat je wil.
Voor mij is het niet een bewijs voor mogelijke bovennatuurlijke zaken.
Een kwart eeuw geleden, 1985, trokken Manus en ik door Europa. Wij logeerden ook een nachtje bij kennissen van Manus in München. Deze mensen hadden waren geïnteresseerd in het bovennatuurlijke.
De aardige Duitsers, Albrecht Klaus en Eva Voigt (als ik mij de namen goed herinner) wilden graag een experiment. Ze hadden een ring die volgens hun bijzondere eigenschappen had. En ik moest zeggen wat voor ring het was.
OK.
Ik vroeg, om niet geleid te worden door onbewuste aanwijzingen, een afgesloten ruimte om mij te kunnen concentreren.
Manus en zij zouden in de tussentijd opschrijven wat ik zou moeten zien.
Mijn herinnering, die, hoop ik, zo ongeveer klopt: Ik kreeg een ring mee met twee stenen. De ene steen was langwerpig, gezet dwars op de ring. De kleur was lichtblauw. De andere was kleiner en ronder en enigszins schuin onder de andere gezet. De kleur van deze steen was aan de bovenkant dezelfde als die van de andere; meer naar onderen was hij grijzer. De ring zelf herinner ik mij niet.
Ik heb in een geluidsdichte kamer heel heel lang naar de ring gestaard, zonder dat er iets gebeurde. Ik zag gewoon een ring met twee stenen.
Concentratie.
Tijd en ruimte vervaagden.
En toen gebeurde het.
De ring "ging open".
Ik zag verdriet. Het verdriet van iemand die bedrogen was door degene die ooit zijn beste vriend was. Het verdriet van onbegrepen verlaten zijn.
De ring ging weer dicht.
Ik heb gewacht.
Nog een keer opende de ring zich.
Ik zag, heel even, een uiterst wrange lach.
Daarna ging de ring weer dicht. Na nog weer geruime tijd nam ik aan dat de ring besloten had dat ik genoeg gezien had.
Ik was meer dan een uur bezig geweest en was doodop.
Het verhaal van de ring:
De ring kwam uit Amerika. Hij was van een oude Indiaan geweest. De ring was zijn talisman. De Indiaan was aan de drank geraakt. Hij had zijn kostbaarste bezit verpand en was nooit meer teruggekomen.
Naschrift:
De ring heeft een bijzondere reputatie. Hij brengt geluk.
Indertijd, en nog heel lang daarna, vond ik mezelf niet de juiste persoon om gezelschap van deze ring te zijn. Daar was ik te slordig voor. Bovendien was mijn leven in die zomer van 1985 geweldig.
Nu, zomer 2010, nu het einde van mijn leven langzamerhand in zicht komt, en ik al mijn stoffelijke eigendommen van mij losmaak, is misschien de tijd gekomen.
Als de ring mij vindt, ga ook ik geloven in bovennatuurlijke zaken.
---
Mistige Magie en Mystiek (1)
Bijna iedereen heeft wel eens in zijn leven iets meegemaakt, dat "niet toevallig" kan zijn.
Ik ook. Heel griezelige ervaringen waren dat soms.
Op grond van die ervaringen zou ik zo langzamerhand overtuigd moeten zijn van paranormale dan wel bovennatuurlijke verschijnselen. Van Extra Sensory Perception.
Dat ben ik niet. Zolang de mogelijkheid van puur-natuurlijke oorzaken niet is uitgesloten, is het onzin om rarigheden te veronderstellen.
Ockham's razor, novacula Occami: Entia non sunt praeter necessitatem multiplicanda:
Twee bizarre gebeurtenissen zijn hier het vermelden waard.
Tijdens en kort na het door Nederland gewonnen EK-toernooi heb ik van twaalf wedstrijden de einduitslag "voorspeld". Niet alleen winst/gelijkspel/verlies, maar de aantallen doelpunten. En er waren geen foute "voorspellingen" bij.
Er leven nog vele getuigen van die gebeurtenis.
Is zoiets bijzonder?
Ja, wel als iemand aankondigt: "Ik ga nu van twaalf wedstrijden de uitslag voorspellen."
Even een beetje rekenen:
Sterk vereenvoudigd:
Er zijn meerdere min of meer normale uitslagen:
00, 11, 22, 33 als "normale" remises.
10, 20, 21, 30, 31, 32 als normale winsten.
01, 02, 12, 03, 13, 23 als normale verliezen.
Als we deze 12 mogelijkheden evenveel kans geven ,
dan is de kans dat je toevallig twaalf maal goed gokt
(1/12)^12 = 1/8,916,100,448,256
In werkelijkheid is het getal nog veel kleiner (Ik zei het al: Sterk vereenvoudigd). Een van de goed "voorspelde" wedstrijden was bijvoorbeeld AC Milan - Steaua Bukarest, 40.
Geloof mij: Ik heb waarschijnlijk geen bijzondere gaven.
Ten eerste heb ik geen echte voorspellingen gedaan (Ik heb wel aardig wat knaakjes geïncasseerd in de kroeg.).
Ten tweede had ik geen idee van de ruststanden (Scheelde helaas een hoop knaakjes.).
Ten derde had ik in die tijd misschien wat meer inzicht in voetbal.
Ten vierde -en dat is heel belangrijk- Ik kan het niet herhalen.
Zo raar is het niet dat iemand, van een groep van duizenden mensen, in een halve eeuw tijd eens een keer zoiets overkomt.
Hoewel... Nu ik dit schrijf... 8,916,100,448,256 is ruim 1000 keer zo veel als de totale wereldbevolking....
Ik ook. Heel griezelige ervaringen waren dat soms.
Op grond van die ervaringen zou ik zo langzamerhand overtuigd moeten zijn van paranormale dan wel bovennatuurlijke verschijnselen. Van Extra Sensory Perception.
Dat ben ik niet. Zolang de mogelijkheid van puur-natuurlijke oorzaken niet is uitgesloten, is het onzin om rarigheden te veronderstellen.
Ockham's razor, novacula Occami: Entia non sunt praeter necessitatem multiplicanda:
Twee bizarre gebeurtenissen zijn hier het vermelden waard.
Tijdens en kort na het door Nederland gewonnen EK-toernooi heb ik van twaalf wedstrijden de einduitslag "voorspeld". Niet alleen winst/gelijkspel/verlies, maar de aantallen doelpunten. En er waren geen foute "voorspellingen" bij.
Er leven nog vele getuigen van die gebeurtenis.
Is zoiets bijzonder?
Ja, wel als iemand aankondigt: "Ik ga nu van twaalf wedstrijden de uitslag voorspellen."
Even een beetje rekenen:
Sterk vereenvoudigd:
Er zijn meerdere min of meer normale uitslagen:
00, 11, 22, 33 als "normale" remises.
10, 20, 21, 30, 31, 32 als normale winsten.
01, 02, 12, 03, 13, 23 als normale verliezen.
Als we deze 12 mogelijkheden evenveel kans geven ,
dan is de kans dat je toevallig twaalf maal goed gokt
(1/12)^12 = 1/8,916,100,448,256
In werkelijkheid is het getal nog veel kleiner (Ik zei het al: Sterk vereenvoudigd). Een van de goed "voorspelde" wedstrijden was bijvoorbeeld AC Milan - Steaua Bukarest, 40.
Geloof mij: Ik heb waarschijnlijk geen bijzondere gaven.
Ten eerste heb ik geen echte voorspellingen gedaan (Ik heb wel aardig wat knaakjes geïncasseerd in de kroeg.).
Ten tweede had ik geen idee van de ruststanden (Scheelde helaas een hoop knaakjes.).
Ten derde had ik in die tijd misschien wat meer inzicht in voetbal.
Ten vierde -en dat is heel belangrijk- Ik kan het niet herhalen.
Zo raar is het niet dat iemand, van een groep van duizenden mensen, in een halve eeuw tijd eens een keer zoiets overkomt.
Hoewel... Nu ik dit schrijf... 8,916,100,448,256 is ruim 1000 keer zo veel als de totale wereldbevolking....
Intrigerende woorden (12) Twaalf
Twaalf
Een belangrijk telwoord.
Bijzonder aan "twaalf" is dat er geen enkel woord op rijmt.
Nu komt dat wel meer voor, maar "twaalf" en een paar van mijn eerdere intrigerende woorden ("herfst", "ernst") behoren tot het basis-vocabulaire.
Ook in andere talen komt dit voor.
"Roeien" is een voorbeeld in het Grönnigs.
"Snuiuph" in het Etruskisch ("meer" of "heel veel").
Een belangrijk telwoord.
Bijzonder aan "twaalf" is dat er geen enkel woord op rijmt.
Nu komt dat wel meer voor, maar "twaalf" en een paar van mijn eerdere intrigerende woorden ("herfst", "ernst") behoren tot het basis-vocabulaire.
Ook in andere talen komt dit voor.
"Roeien" is een voorbeeld in het Grönnigs.
"Snuiuph" in het Etruskisch ("meer" of "heel veel").
Intrigerende woorden (11) Vermolmdst
Vermolmdst
Alweer een cluster van vijf consonanten.
Voor ons al merkwaardig. Voor mensen die opgegroeid zijn met talen waarin alle lettergrepen uit een consonant plus een vocaal bestaat bijna onmogelijk. "veremolemedesete" zou mijn Chinese vriendin vermoedelijk zeggen.
Alweer een cluster van vijf consonanten.
Voor ons al merkwaardig. Voor mensen die opgegroeid zijn met talen waarin alle lettergrepen uit een consonant plus een vocaal bestaat bijna onmogelijk. "veremolemedesete" zou mijn Chinese vriendin vermoedelijk zeggen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
.jpg)