De bananenplantage van mijn vader.

Mijn vader heeft een bewogen leven achter de rug.

Zijn jeugd was nog redelijk onbezorgd.
Broertjes, zusjes, een zorgzame moeder waar hij veel van hield en er was altijd wel wat te eten.

In 1936 overleed zijn moeder.
Zijn vader kon niet meer voor de kinderen zorgen.
Die werden in weeshuizen in België geplaatst.

Een nachtmerrie voor mijn vader, die aan zijn vrijheid gehecht was.

Na het weeshuis en na de oorlog ging hij op avontuur.
Op de brommer naar Rusland, een hele onderneming!
Later in Suriname een bananenplantage.
Ook nog even tabak verbouwd.

Weer terug in Nederland een bouw/bouwherstelbedrijf.
Altijd bezig, altijd plannen.

In het grote huis waar hij nu woont, kan hij laten zien aan welke stukken hij nog heeft gewerkt.
De goed onderhouden tuin.
Het schilderijtje aan de muur.

Televisie kijkt hij niet meer.
Tennis? Steeds weer hetzelfde.
Tour de France? Al zo vaak gezien.
Alleen maar herhalingen.

Hij mijmert liever over het verleden.

Heel zeker weet hij het niet meer van die bromfietstocht naar Rusland.
Hij ging dacht hij per vliegtuig weer terug.
Die bananenplantage, daar is hij het meeste ook van vergeten.
DHr. M. weet er ook niet veel meer van
Die was op mijn vader's bed gaan liggen, en heeft nu verkeerde kleren aan.
De buurvrouw naast mijn vader aan de gemeenschappelijke tafel weet het ook niet meer.
Die praat honderduit over wat het vogeltje in de heg tegen haar heeft gezegd.


Soms is mijn vader een beetje helderder.
"Geef mij maar een pilletje", zegt hij dan.